کاهش مخاطرات زیست­محیطی ناشی از بکارگیری پلیمرهای سنتزی، موجب تنوع و توسعه فنآوری­های نوین جهت بسته­بندی محصولات مستعد فساد از جمله فرآورده­های دام، طیور و آبزیان شده است. از پلیمرهای طبیعی به­صورت فیلم یا پوشش خوراکی می­توان جهت تولید بسته­بندی­های زیست تخریب­پذیر استفاده کرد. مشتقات سلولز شامل متیل سلولز، هیدروکسی­پروپیل سلولز، هیدروکسی­پروپیل­متیل سلولز و کربوکسی­متیل سلولز، از جمله محبوب­ترین هیدروکلوئیدهای پلی­ساکاریدی مورد استفاده در تولید فیلم­ و پوشش­های خوراکی هستند. خواص حسی، تغذیه­ای و عملکردی فیلم و پوشش­های خوراکی را می­توان با مواد و روش­های مختلف اصلاح کرد. همچنین ترکیبات فعال مختلف برای بهبود کیفیت، پایداری و ایمنی غذاهای بسته­بندی شده در محلول تشکیل دهنده فیلم و پوشش قرار می­گیرند. لذا هنگام استفاده از فیلم­ها و پوشش­های خوراکی، لازم است که هم خواص فیزیکی مواد زیست­پلیمر و هم ویژگی­های عملکردی آنها در نظر گرفته ­شوند. از مشتقات سلولز در بسته­بندی فرآورده­های دامی شامل گوشت خام دام، ماکیان و انواع آبزیان، فرآورده­های گوشتی حاصل از آن­ها و تخم­مرغ در قالب فیلم و پوشش­های خوراکی ساده، مرکب و فعال به­منظور حفظ کیفیت و افزایش ماندگاری استفاده شده است. جهت توسعه بکارگیری بسته­بندی­های زیستی، باید ملاحظات حقوقی، اقتصادی، فرهنگی و بازاریابی مد نظر قرار گیرد.  

واژه‌های کلیدی: بسته‌بندی زیستی، پوشش، تخم‌مرغ، سلولز، فیلم، گوشت، مشتقات سلولز

متن کامل [PDF 508 kb]   (832 دریافت)