دوره 20، شماره 135 - ( 1402 )                   جلد 20 شماره 135 صفحات 168-159 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- گروه بهداشت و کنترل کیفی مواد غذایی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران.
2- دانشیار، گروه بهداشت و کنترل کیفی مواد غذایی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران. ، mr.pajohi@basu.ac.ir
3- گروه علوم و صنایع غذایی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران.
چکیده:   (1038 مشاهده)
در این پژوهش اثر زمان فراصوت و نوع خشک‌کن (هوای داغ و فروسرخ) بر زمان خشک‌شدن، ضریب نفوذ مؤثر رطوبت و آبگیری مجدد جوانه‌های گندم بررسی و سینتیک خشک شدن مدل‌سازی شد. برای اعمال پیش‌تیمار فراصوت، جوانه‌ها به مدت 0، 5، 10 و 15 دقیقه داخل دستگاه حمام فراصوت قرار گرفتند و بعد از خروج از دستگاه و حذف رطوبت اضافی، نمونه‌ها به‌صورت لایه‌نازک داخل خشک‌کن‌های هوای داغ (با دمای 70 درجه سلسیوس) و فروسرخ (توان 250 وات) قرار گرفتند. نتایج این پژوهش نشان داد که تیمار فراصوت تا 5 دقیقه، سبب افزایش سرعت خروج رطوبت از جوانه‌ها، افزایش ضریب نفوذ مؤثر رطوبت و در نتیجه باعث کاهش زمان خشک‌کردن می‌گردد. با افزایش زمان تیمار فراصوت از صفر به 5 دقیقه، میانگین زمان خشک شدن جوانه‌ها در خشک‌کن‌های هوای داغ و فروسرخ به ترتیب از 7/126 دقیقه به 0/120 دقیقه و 7/25 دقیقه به 3/21 دقیقه کاهش یافت. متوسط زمان خشک شدن نمونه‌ها در خشک‌کن هوای داغ 8/150 دقیقه و در خشک‌کن فروسرخ 0/28 دقیقه بود. همچنین متوسط ضریب نفوذ مؤثر رطوبت محاسبه‌شده برای نمونه‌های قرار گرفته در خشک‌کن هوای داغ برابر m2s-1 10-10×65/1 و برای خشک‌کن فروسرخ برابر m2s-1 10-10×59/8 بود. زمان اعمال امواج فراصوت و روش خشک‌کردن تأثیر معنی‌داری بر آبگیری مجدد نمونه‌ها داشتند و مقدار این پارامتر برای نمونه‌های خشک‌شده در خشک‌کن هوای داغ بیشتر بود. جهت بررسی سینتیک خشک شدن جوانه‌های گندم، مدلهای ریاضی بر دادههای آزمایشگاهی برازش و در مجموع مدل پیج با دو پارامتر (k و n) بر اساس بالاترین صحت به‌عنوان بهترین مدل انتخاب شد. به‌طورکلی، بهترین شرایط برای خشک‌کردن جوانه‌های گندم، 5 دقیقه پیش‌تیمار با فراصوت و سپس استفاده از خشک‌کن فروسرخ بود.
متن کامل [PDF 1228 kb]   (457 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | موضوع مقاله: تکنولوژی غلات و فرآورده ها
دریافت: 1401/12/14 | پذیرش: 1402/2/11 | انتشار: 1402/2/10

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.