با توجه به آثار نامطلوب بسته­بندی­های بر پایه پلیمرهای نفتی، امروزه مواد بسته‌بندی زیست‌تخریب‌پذیر (بیوپلیمرها) بیشتر مورد توجه مطالعات و صنایع مرتبط قرار گرفته است. البته در مقایسه با بسته­بندی­های رایج، این نوع از بسته­بندی­های جدید دارای نقاط ضعفی هستند که البته تا حدی با استفاده از روش تهیه کامپوزیت و بویژه استفاده از فناوری نانو تاحدی مرتفع شده است. از جمله رویکرد­های جدید در این زمینه، گنجاندن نانوذرات فلزات و اکسید آن­ها جهت بهبود خصوصیات فیلم‌های بسته‌بندی مورد استفاده می­باشد. از اینرو، در مطالعه حاضر، تاثیر افزودن نانو ذرات اکسیدروی (0، 5/2 و 5­%) و بتاگلوکان (0، 10 و 20%) بر ویژگی­های شیمیایی و میکروبی فیلم زیست­تخریب­پذیر ژلاتین در طی نگهداری فیله مرغ مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تمامی فیلم­ها نسبت به نمونه شاهد، افزایش بازدارندگی هم نسبت به جذب رطوبت و هم نسبت به نفوذپذیری به بخار آب داشته است که این امر نویدبخش قابلیت بهبود فیلم­های زیست­تخریب­پذیر با استفاده از بتاگلوکان و نانوذرات اکسید روی می­باشد. همچنین، با توجه به نتایج آزمون­های انجام شده می­توان گفت که فیلم‌های حاوی نانوذرات اکسیدروی خاصیت ضدمیکروبی داشته بطوریکه فیلم حاوی بالاترین سطح نانوذرات (5%)، بیشترین خاصیت ضدمیکروبی را نسبت به سایر نمونه­ها در برابر هر چهار گونه میکروارگانیسم شاخص مورد مطالعه نشان داد از اینرو با توجه به نتایج به‌دست آمده از آزمایش‌های انجام شده، فیلم نانوبیوکامپوزیت با 5 % درصد نانو اکسیدروی و 20 % بتاگلوکان، به عنوان مناسب­ترین فیلم، جهت بسته‌بندی فیله مرغ معرفی می­گردد.

واژه‌های کلیدی: فیلم نانوبیوکامپوزیت، ژلاتین، نانواکسید روی، بتاگلوکان، فیله مرغ

متن کامل [PDF 527 kb]   (1443 دریافت)