دوره 19، شماره 132 - ( 1401 )                   جلد 19 شماره 132 صفحات 63-51 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- گروه علوم و مهندسی صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
2- گروه علوم و مهندسی صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران ، ahmadi_ha@modares.ac.ir
3- گروه فراوری محصولات شیلاتی، دانشکده علوم دریایی، دانشکده تربیت مدرس، نور، ایران
چکیده:   (429 مشاهده)
بیشترین ترکیب جانبی حاصل از فراوری ذرت در صنعت تولید نشاسته از ذرت، سبوس می‌باشد که فقط به صورت غذای دام از آن استفاده می‌شود. در این مطالعه خواص ضد اکسایشی و ضد دیابتی صمغ فیبر ذرت دارای فنل (FAX) و بدون فنل (Y) از سبوس ذرت مورد بررسی قرار گرفت. همچنین جهت بررسی سازوکار ممانعت کنندگی دو آنزیم α-آمیلاز و α-گلوکوزیداز، میزان شدت فلوئورسانس ذاتی و خارجی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد بیشترین خاصیت مهارکنندگی رادیکال DPPH مربوط به فیبرFAX  µmolTE/g399/0 ± 74/39، و کمترین مربوط به فیبر استخراج شده Y µmolTE/g 257/0 ± 73/3 می‌باشد. همچنین نتایج فعالیت مهارکنندگی رادیکال کاتیونی ABTS مربوط به نمونه  FAXبرابر با molTE/g µ 99/2 ± 10/137 بوده و نمونه Y molTE/g µ 17/1± 68/29 بود. میزان مهار کنندگی فعالیت آنزیم α-آمیلاز خوکی نمونه  FAX بیشتر از Y بوده و اختلاف معنی‌داری با یکدیگر داشتند (05/0 > p). نمونه فیبرFAX بیشترین تاثیر را بر مهار فعالیت آنزیم گلوکوزیداز موشی داشت (15/26درصد) در حالیکه نمونه Yدر غلظت‌های استفاده شده فاقد خاصیت مهار آنزیم بود. همچنین کاهش شدت فلوئورسانس در اثر افزودن غلظت­های مختلف هردو فیبر به آنزیم α-آمیلاز و α-گلوکوزیداز مشاهده شد ولی این شدت برای نمونه FAX بیشتر بود. فیبرهای تولیدی توانایی مهار کنندگی هر دو آنزیم را از طریق ایجاد تغییر در ساختمان سوم آنزیم به وسیله پیوندهای غیرکوالانسی را داشتند. بطور کلی نتایج نشان داد که فیبر با میزان فنل بالا از سبوس ذرت می‌تواند به عنوان یک منبع طبیعی دارای فعالیت ضد اکسایشی ومهار فعالیت آنزیم های α-آمیلاز و α-گلوکوزیداز محسوب شده و در تولید مواد غذایی فراسودمند مورد استفاده قرار گیرد.
 
متن کامل [PDF 834 kb]   (418 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | موضوع مقاله: ترکیبات زیست فعال
دریافت: 1401/5/25 | پذیرش: 1401/7/16 | انتشار: 1401/12/10

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.