دوره 15، شماره 82 - ( 1397 )
جلد 15 شماره 82 صفحات 344-335 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دکتری علوم و صنایع غذایی، گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل
2- دکتری علوم و صنایع غذایی، گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز، تبریز
3- گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان
2- دکتری علوم و صنایع غذایی، گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز، تبریز
3- گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان
چکیده: (3207 مشاهده)
چکیده
در این تحقیق، به منظور کاهش ناپایداری آنتوسیانینهای تمشک بخصوص در شرایط نامطلوب، از میکروانکپسولاسیون به روش کواسرواسیون کمپلکس بعد از تهیهی امولسیون دوگانهی آنتوسیانینها و با استفاده از مواد دیوارهای صمغ عربی و ژلاتین استفاده شد. فرآیند کواسرواسیون به عنوان تابعی از غلظت ژلاتین، صمغ عربی و مادهی هسته در نسبتهای 5/0: 1: 1و 1: 1: 1، غلظتهای محلول پلیمر 0/5 و 5/7 درصد وزنی-حجمی و همچنین pH(5/3، 0/4، 5/4 و 0/5) مورد مطالعه قرار گرفت. در ادامه مورفولوژی، اندازهی ذرات، رطوبت، انحلالپذیری، هیگروسکوپی، ظرفیت بارگیری، پایداری و اسپکتروسکوپی فروسرخ (FTIR) ارزیابی شدند. میکروکپسولها رطوبت، هیگروسکوپی و انحلالپذیری کمتری در مقایسه با فرم آزاد آنتوسیانین نشان دادند. آنها اندازهی ذرات بین 97/0 ± 25/45 تا 18/7±92/87میکرومتر و ظرفیت بارگیری بالایی (31/0 ± 05/33 تا 30/0 ± 72/41) داشتند. بر طبق نتایج HPLC، روش انتخابی به طور قابل ملاحظهای پایداری آنتوسیانینها را تا 36% بعد از دو ماه نگهداری در º C 37 افزایش داد. طیف FTIRوقوع فرآیند کواسرواسیون کمپلکس را به اثبات رسانید. علاوه بر این، میکروکپسول بهینهی انتخاب شده رنگ قرمز شدیدی را بعد از مدت زمان نگهداری نشان داد که تأیید کنندهی مؤثر بودن روش انتخابی در محافظت از آنتوسیانینهاست.
واژگان کلیدی: آنتوسیانینهای تمشک سیاه، ژلاتین، صمغ عربی، درونپوشانی، مواد غذا-دارو، پایداری.
در این تحقیق، به منظور کاهش ناپایداری آنتوسیانینهای تمشک بخصوص در شرایط نامطلوب، از میکروانکپسولاسیون به روش کواسرواسیون کمپلکس بعد از تهیهی امولسیون دوگانهی آنتوسیانینها و با استفاده از مواد دیوارهای صمغ عربی و ژلاتین استفاده شد. فرآیند کواسرواسیون به عنوان تابعی از غلظت ژلاتین، صمغ عربی و مادهی هسته در نسبتهای 5/0: 1: 1و 1: 1: 1، غلظتهای محلول پلیمر 0/5 و 5/7 درصد وزنی-حجمی و همچنین pH(5/3، 0/4، 5/4 و 0/5) مورد مطالعه قرار گرفت. در ادامه مورفولوژی، اندازهی ذرات، رطوبت، انحلالپذیری، هیگروسکوپی، ظرفیت بارگیری، پایداری و اسپکتروسکوپی فروسرخ (FTIR) ارزیابی شدند. میکروکپسولها رطوبت، هیگروسکوپی و انحلالپذیری کمتری در مقایسه با فرم آزاد آنتوسیانین نشان دادند. آنها اندازهی ذرات بین 97/0 ± 25/45 تا 18/7±92/87میکرومتر و ظرفیت بارگیری بالایی (31/0 ± 05/33 تا 30/0 ± 72/41) داشتند. بر طبق نتایج HPLC، روش انتخابی به طور قابل ملاحظهای پایداری آنتوسیانینها را تا 36% بعد از دو ماه نگهداری در º C 37 افزایش داد. طیف FTIRوقوع فرآیند کواسرواسیون کمپلکس را به اثبات رسانید. علاوه بر این، میکروکپسول بهینهی انتخاب شده رنگ قرمز شدیدی را بعد از مدت زمان نگهداری نشان داد که تأیید کنندهی مؤثر بودن روش انتخابی در محافظت از آنتوسیانینهاست.
واژگان کلیدی: آنتوسیانینهای تمشک سیاه، ژلاتین، صمغ عربی، درونپوشانی، مواد غذا-دارو، پایداری.
موضوع مقاله:
کنترل کیفیت مواد غذایی
دریافت: 1397/7/13 | پذیرش: 1397/7/13 | انتشار: 1397/7/13
دریافت: 1397/7/13 | پذیرش: 1397/7/13 | انتشار: 1397/7/13
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |