دوره 14، شماره 70 - ( 1396 )                   جلد 14 شماره 70 صفحات 323-315 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

صالحی فخرالدین، گوهری اردبیلی اشرف، ساترابی مریم، سوری فاطمه. اثر صمغ دانه ریحان بر ویژگیهای خمیر و کیک برنجی. مجله علوم و صنایع غذایی ایران. 1396; 14 (70) :315-323

URL: http://fsct.modares.ac.ir/article-7-4266-fa.html


1- استادیار گروه علوم و صنایع غذایی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران.
2- دانشجوی گروه علوم و صنایع غذایی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران.
چکیده:   (2720 مشاهده)
 
چکیده
بیماری سلیاک یک بیماری خود ایمنی گوارشی است که در اثر هضم گلوتن بروز می‌کند و تنها درمان موثر آن رژیم غذایی بدون گلوتن است. در این مطالعه ابتدا خمیر کیک برنجی حاوی درصدهای مختلف صمغ دانه ریحان (در چهار سطح 0، 5/0، 1 و 5/1 درصد) تهیه و رفتار جریانی آن‌ها بررسی شد. گرانروی خمیر با استفاده از ویسکومتر چرخشی بروکفیلد، خصوصیات فیزیکوشیمیایی (وزن، خاکستر، رطوبت، حجم و دانسیته) به روش‌های استاندارد، رنگ مغز کیک به روش پردازش تصویر و ارزیابی حسی به روش هدونیک 9 نقطه‌ای، اندازه‌گیری شدند. با افزایش درصد صمغ دانه ریحان در فرمولاسیون کیک برنجی، گرانروی خمیر افزایش یافت. خمیر کیک‌های برنجی جزء سیال‌های غیر نیوتنی و از نوع سودوپلاستیک (وابسته به برش) و تیکسوتروپیک (وابسته به زمان) بودند. با افزایش درصد صمغ دانه ریحان از 0 به 5/1 درصد، گرانروی خمیر کیک برنجی در سرعت برشی برابر s-120 از 82/9 تا 6/49 پاسکال ثانیه افزایش یافت. مقادیر رطوبت و حجم کیک‌ها با افزایش درصد صمغ افزایش یافت. با افزودن صمغ ریحان روشنایی کیک‌ها به دلیل افزایش حجم، افزایش یافت و همچنین از زردی نمونه‌ها کاسته شد. شاخص‌های L*، a* و b* برای نمونه حاوی 5/1 درصد صمغ به ترتیب برابر 35/88، 71/1- و 89/37 به دست آمد. بر اساس نتایج ارزیابی حسی، کیک برنجی حاوی 1 درصد صمغ دانه ریحان بالاترین امتیاز را از نظر پذیرش کلی داشت.
متن کامل [PDF 279 kb]   (1796 دریافت)    

دریافت: 1396/2/27 | پذیرش: 1396/2/27 | انتشار: 1396/9/1

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.